Τα άρθρα μας

6.000  προσφυγόπουλα  πήγαν  φέτος  στα  Ελληνικά σχολεία 

     Έξι  χιλιάδες  προσφυγόπουλα πήγαν  φέτος στα Ελληνικά  σχολεία. Όχι απλά δεν τα καλοδέχτηκαν, αλλά οι  άνθρωποι των περιοχών  έκαναν διαδηλώσεις για να φύγουν  τα προσφυγόπουλα  από τα σχολεία των παιδιών τους.

Οι περισσότεροι  φώναζαν, ούρλιαζαν πως θα κολλήσουν στα παιδιά τους μεταδοτικέςαρρώστιες, πως θα τους κλέψουν τα σπίτια  και ότι είναι τόσο βρωμερά που θα βρωμάει όλος ο τόπος.Μάλιστα κάποιοι πήγαν στα σχολεία τις ώρες που  πήγαιναν τα παιδιά στο σχολείο και επιτίθονταν σε αυτά και στις  οικογένειές τους. Ευτυχώς υπήρχαν και κάποιοι πολίτες και οργανώσεις που υποστήριζαν τα παιδιά λέγοντας ότι έχουν δικαίωμα να εκπαιδεύονται και πως δε διαφέρουν από τα δικά τους παιδιά και δε κινδυνεύουν από τα προσφυγόπουλα .

     Ας αναλογιστούμε όλοι  τα ελληνόπουλα της Μικράς Ασίας,του Πόντου, της Βόρειας Ηπείρου,της Κωνσταντινούπολης  και πολύ πρόσφατα της Κύπρου που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και να γίνουν πρσφυγόπουλα . Αυτά τα παιδιά δεν είναι άλλα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που αυτή τη στιγμή διαδηλώνουν για να μην  κινδυνέψουν τα εγγόνια τους.

Άραγε πόσο γρήγορα ξεχνάει ο άνθρωπος;;;

Νικολέττα Γεωργακάκη, Μαθήτρια Δ2

                                         Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Στον 21ο αιώνα υπάρχουν παιδιά που δεν ζουν σαν παιδιά. Υπάρχουν χώρες που επιτρέπουν την παιδική εργασία. Κάνουν πως δεν βλέπουν και αναγκάζουν τα παιδιά να δουλεύουν σε δουλειές δύσκολες. Σε δουλειές που κινδυνεύει η ζωή τους. Αυτά τα παιδιά δεν πάνε σχολείο, δεν παίζουν, δεν γελούν και δεν έχουν τα δικαιώματα που έχουν όλα τα παιδιά. Πρέπει να τα υποστηρίζουμε, να τους προστατέψουμε για νιώσουν ασφάλεια. Όσοι αναγκάζουν τα παιδιά να δουλεύουν πρέπει να τιμωρηθούν. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να παίζουν και να νιώθουν ασφάλεια. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιάς. Να πούμε ΟΧΙ στα προϊόντα που φτιάχνουν αυτές οι χώρες, για να σταματήσει η παιδική εργασία για ΠΑΝΤΑ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΙΝΟΥΛΗΣ, ΜΑΘΗΤΗΣ Δ2

                         

Η κακοποίηση δεν πρέπει να υπάρχει.

Σε διάφορες  χώρες  οι άνθρωποι κακοποιούν μικρότερα παιδιά ή και τα βάζουν να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν ή δεν θέλουν. Τα παιδιά αυτά, δεν μπορούν να αντισταθούν γιατί δεν έχουν κάποιον να τους  υποστηρίξει και να τους βοηθήσει να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, 28 χιλιάδες παιδιά (το 10% των παιδιών είναι κάτω από 5 ετών) πέφτουν θύματα κακοποίησης.

Υπάρχουν πολλές μορφές κακοποίησης όπως η σωματική, η συναισθηματική, η σεξουαλική και η παραμέληση.  Η σωματική κακοποίηση αφορά τον τραυματισμό ή βασανισμό όπως τραντάγματα, εγκαύματα, μώλωπες ακόμα και θάνατο. Η συναισθηματική κακοποίηση περιλαμβάνει τον εκφοβισμό ή τον εγκλεισμό του παιδιού. Η παραμέληση αφορά την αδιαφορία των ενηλίκων προς το παιδί. Δεν του προσφέρουν φαγητό, νερό, καθαριότητα και ένα ασφαλές περιβάλλον. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι από τις λιγότερο αναφερόμενες μορφές λόγω  των ενοχών του παιδιού και του στιγματισμού που συνοδεύει το θύμα στο να γίνει γνωστή αυτή η κατάσταση.

Άλλες μορφές κακοποίησης είναι ο σχολικός εκφοβισμός (μπούλινγκ) ή και ο πόλεμος όπου βάζουν τα μικρά παιδιά να παίρνουν μέρος και αυτά.

Όποιος είναι θύμα ή ακόμη γνωρίζει θύμα κακοποίησης, ΩΦΕΙΛΕΙ να το πει σε κάποιον που εμπιστεύεται (όπως δάσκαλο) ή να απευθυνθεί στο ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.

Μακάρι να μην υπάρξει ούτε ένα παιδί κακοποιημένο!!!

Χαμόγελο του Παιδιού τηλ:    1) 1056  2) 116111 και 3) 116000

Αναστασία Καρακούση, Μαθήτρια Δ2                                                                                                                                                                                                               

Μία φορά και έναν καιρό σε ένα μακρινό χωριό ζούσε η κοκκινοσκουφίτσα με τη μητέρα της. Μία μέρα πίτσα αποφάσισε να πεις στη μητέρα της ότι θα λείψει για μία ημέρα. Τότε η μητέρα της της  είπε <Πού θέλεις να πας>;

-Θα ήθελα να πάω στο δάσος για μία βόλτα και θα γυρίσω το βραδάκι.

-Εντάξει αλλά θα πάρεις το φακό και ένα σχοινί σε περίπτωση κινδύνου.

-Ωραία πάω να ετοιμάσω τα πράγματά μου.Μόλις ηκοκκινοσκουφίτσα ετοίμασε τα πράγματά της ξεκίνησε για το δάσος.Περπατούσε στο δάσος που ξαφνικά έχασε το δρόμο της.Προσπαθούσε να ξαναβρεί το δρόμο της αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να βρεθεί μέτωπο μέτωπο με ένα λύκο. Άρχισε να τρέχει, παρατήρησε ότι ο λύκος δεν την κυνηγούσε.Έτσι   έβγαλε το σκοινί και πλησίασε σιγά-σιγά.

-Ποιο....Ποιο…. Ποιος είσαι εσύ; τον ρώτησε με μεγάλη απορία.

-Ξέρω ότι μπορεί να σε τρόμαξα αλλά συγνώμη.Δεν θα σου κάνω κακό.Εγώ είμαι ο Λάκης αλλά οι άλλοι οι λύκοι με φωνάζουν κότα.

-Γιατί;

-Γιατί εγώ δεν τρώω κρέας ανθρώπους κ.α. είμαι χορτοφάγος και δεν τρώω ανθρώπους είμαι οικολόγος και αγαπάω τα ζώα.

-Αλλά το μόνο που δεν είμαι είναι φίλος με κάποιον. Αν συμφωνείς θα το ήθελα πολύ να γίνουμε φίλοι.

-Εντάξει αλλά θα ήθελα να με βοηθήσεις να βρω το δρόμο μου γιατί χάθηκα.

Πολύ ευχαρίστως,που θέλεις να πας;

-Στο Λουλουδοχώρι είναι το χωριό που μένω.

-Σε λίγο θα είμαστε εκεί.Και έτσι και έγινε σύντομα ο λύκος είχε πάει την κοκκινοσκουφίτσα στο σπίτι της, αλλά πριν την πάει μέσα τη ρώτησε.

-Επί τη ευκαιρία πώς σε λένε;

-Με λένε κοκκινοσκουφίτσα χάρηκα για τη γνωριμία κοκκινοσκουφίτσα αλλά και την παρέα σου.

-Εγώ ευχαριστώ που με βοήθησες να βρω το σπίτι μου. Η μαμά όμως άκουσε τη φωνή της Κοκκινοσκουφίτσας και βγήκε έξω να δει τι γίνεται.Μόλις είδα το λύκο τρόμαξε πολύ η κοκκινοσκουφίτσα όμως της εξήγησε και αυτή κατάλαβε και τον άφησε να μπει μέσα.Του πρόσφερε φαγητό και τον ευχαρίστησε που βοήθησε την κόρη της να προσανατολιστεί έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…..

ΤΕΛΟΣ

Δημητρίου Βασίλης, Δ2, 3ο Δημοτικό Σχολείο Θέρμης

Ο ΚΑΛΟΣ ΛΥΚΟΣ, Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΝΗΓΟΣ.

   Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό δάσος ζούσε ένας λύκος. Τον λύκο  αυτόν τον λένε Λύκο Λυλίνγκο και ήταν πολύ καλός, χορτοφάγος και οικολόγος αλλά οι άλλοι λύκοι είναι κακοί και τρων κρέας. Επίσης, δεν νοιάζονται για το περιβάλλον.

    Δεν είχε κανέναν φίλο, όλοι τον κορόιδευαν, ακόμα και τα αδέρφια του. Δεχόταν μπούλινγκ. Ήταν πολύ λυπημένος. Οι άνθρωποι τον αποφεύγουν. Νοιώθει μόνος, πολύ μόνος. Μα δεν μπορει να αλλάξει τις συνήθειές του, ούτε τον εαυτό του.

     Κάθε μέρα περιπλανιέται στο δάσος, για να βρει φίλους αλλά κανείς δεν τον πλησιάζει.

     Ξαφνικά, ακούει μια φωνούλα «Λαλαλαλαλαλα». Πλησιάζει και πλησιάζει, ώσπου βλέπει την Κοκκινοσκουφίτσα.

Μόλις αντίκρυσε ο ένας τον άλλον τρόμαξαν και οι δύο. Άρχισαν να τρέχουν. Ο λύκος κρύφτικε πίσω από έναν θάμνο. Η Κοκκινοσκουφίτσα συνειδητοποίησε πως ο λύκος φοβήθηκε με το που την είδε και τον πλησίασε:

-Γεια σου, με λένε Κοκκινοσκουφίτσα.

-Κι εμένα Λύκο Λυλίνγκο.

-Θέλεις να γίνουμε φίλοι;

-Εμμμ…Ξέρεις, εγώ είμαι λίγο διαφορετικός λύκος από τους άλλους. Ας πούμε είμαι οικολόγος, δεν μου αρέσει να τρώω κρέας και γι’ αυτό όλοι με κοροϊδεύουν και με θεωρούν παράξενο. Θα ήθελα να έχω πολύ έναν φίλο!

-Ωραία! Μπορείς να με βοηθήσεις να πάω λίγα φρούτα στη γιαγιά μου;

-Φυσικά!

    Και οι δύο φίλοι άρχισαν να κάνουν πολύ παρέα και έτσι κάθε μέρα πήγαινε ο λύκος με την Κοκκινοσκουφίτσα στη γιαγιά της για να της δώσουν φαγητό.

      Όμως εκείνες τις ημέρες περιπλανιόταν ένας κυνηγός, που σκότωνε τα ζώα για να τα πάρει και να πουλήσει το δέρμα τους στους άλλους ανθρώπους.

     Μια μέρα που η Κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος πήγαιναν φαγητό στη γιαγιά, συνάντησαν τον κυνηγό. Μόλις τον είδαν άρχισαν να τρέχουν χωρίς σταματημό. Φώναζαν «βοήθεια, βοήθεια…» μα κανείς δεν τους άκουγε.

      Έφτασαν σε αδιέξοδο. Ο κυνηγός τους πλησίασε με αργά, αργά βηματάκια. Και ξαφνικά:

-     Είμαι η σούπερ γιαγιά και ήρθα να σας σώσω από τον κακό κυνηγό!

Άρχισε μια μεγάλη μάχη ανάμεσα στον κυνηγό και στην σούπερ γιαγιά. Ο λύκος και η Κοκκινοσκουφίτσα φώναζαν «για-για, για-για, για-για!». Η σούπερ γιαγιά νίκησε τον κυνηγό με τα λέιζερ μάτια της και η Κοκκινοσκουφίτσα με τον λύκο σώθηκαν. Και ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς χειρότερα!

THE END.

  ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

   Μια ηλιόλουστη μέρα εγώ η Δροσούλα Σταγονούλα φόρεσα το φόρεμά μου, πήρα την τσαντούλα μου και πήγα γρήγορα στο αεροδρόμιο. Γιατί ξέρετε εγώ δουλεύω στο αεροδρόμιο.

   Όμως αυτή τη μέρα ήταν διαφορετικά. Ο ήλιος έλαμπε ακόμα πιο πολύ και είχε κι ένα χαμόγελο που έφτανε ως τα γυαλιά ηλίου του!

   Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε και κάποια στιγμή, που να το ήξερα η έρμη, άρχισε να κάνει παγωνιά. Τότε πήγα με τις αεροσυνοδούς και αγκαλιαστήκαμε για να ζεσταθούμε. Τότε ξαφνικά αρχίσαμε να πέφτουμε.

     Την  πτώση μου την έκοψε ένα λουλουδάκι. Ήταν μαραμένο. Τότε εγώ και κάποιοι επιβάτες το βοηθήσαμε. Κάποια στιγμή, έπεσα στη γη. Θεέ μου, ήταν σαν να με κατάπιε. Τότε χλώμιασα τόσο πολύ που από γαλάζια έγινα λευκή.

    Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου είδα ότι είχε πολλά δρομάκια. Εγώ πήρα το δεξί.

   Τότε βγήκα σε μια λίμνη με γλυκό νερό! Εκεί γνώρισα μια πάπια. Με φιλοξένησε και στο σπίτι της. Το άλλο πρωί συνέχισα το ταξίδι μου. Κάποια στιγμή τελείωσε η λίμνη.

      Τότε ξαναμπήκα μέσα στη γη. Αυτή τη φορά πήγα ευθεία.

       Και να ‘μια μέσα στο ποτάμι. Το ποταμάκι ήταν ζωηρό. Όμως ήταν και ευγενικό.

       Το απόγευμα πήρα  έναν υπνάκο. Όταν ξύπνησα βρισκόμουνα μπροστά στο αεροδρόμιο. Τι να πω; Αυτό το πράγμα ήταν πολύ περίεργο στην αρχή. Γιατί ξέρετε ήταν η πρώτη μου μέρα στη δουλειά όμως αυτό είναι το ταξίδι του νερού.